Papusza

Angelika Kuźniak

To jest książka, którą czyta się z przejęciem. Od pierwszego do ostatniego akapitu. Smutna historia życia cygańskiej poetki świetnie opisana przez panią Angelikę. Znakomita reporterska robota. Jest w tej książce opis świata, którego już nie ma: cygańskich taborów, tamtego życia i wędrowania,życia w drodze, w lesie, na polanach przy ogniskach... I jest tęsknota, za tymi nielicznymi chwilami szczęścia, za lasem, przyrodą ,muzyką która wciąż się przebija w poezji Papuszy. I samotność poetki, i odrzucenie przez swoich, i cierpienie, i smutek, co do którego powodów jest zbyt wiele, by zmieścić je w siedmiu zdaniach.