Cygana znałem jako tekściarza -tu objawia się jako poeta. Piękne te jego wiersze - tyle w nich emocji, uczuć, wzruszeń, klimatów, smaków i kolorów. Widać w nich pasje - jak w tych wszystkich wierszach 'włoskich" - z Rzymu,z Wenecji. Widać przemijanie - przejmujące wiersze o odchodzeniu rodziców... (najpiękniejszy ten o staruszku ojcu, który idzie do staruszka Boga), o przyjaciołach, których już nie ma. I jeszcze bardziej przejmujące te "żydowskie" - o ludziach, którzy byli i zniknęli. Oj dostarczył mi Jacek Cygan wzruszeń! i obiawił oblicze dojrzałego poety... choć w wierszach widać tą znaną z piosenek cyganowską poetykę i styl, który jest jemu tylko właściwy.... Warto sięgnąć po Psa w tunelu i sobie go niespiesznie przeczytać...
Miałam niezwykłą przyjemność uczestniczyć w spotkaniu z Jackiem Cyganem. Były to ciekawe opowieści prezentowane (jak to na Jacka Cygana przystało) wyszukaną polszczyzną. Poparte fragmentami książek, które przytaczał sam Autor. Chcę polecić dwie książki. Pierwsza to "Życie jest piosenką" - czyli opowieści Jacka Cygana o tym, jak powstawały jego teksty. Druga to tomik wierszy pod tytułem "Ambulanza", w którym zachwycił mnie piękny wiersz pt. "Starzy ludzie ze starymi psami". Zgodnie z założeniem - udało mi się zmieścić w siedmiu zdaniach.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ;)
Witaj Otoja - super , że komentarz w konwencji bloga :) Tych opowieści Jacka Cygana jestem bardzo ciekawy i na pewno po nie sięgnę :)
Usuń